مقدمه و اهداف: نوسان اندام فوقانی در حین راه رفتن به عنوان عاملی تعاملی بین دست ها، پاها و تنه به اثبات رسیده است و دارای تاثیرات مهمی بر الگوی طبیعی راه رفتن اندام تحتانی می باشد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر تغییرات الگوی حرکتی اندام فوقانی بر متغیرهای بیومکانیکی راه رفتن بوده است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به وسیله بررسی پایگاه های Scopus، PubMed، Google Scholar، Ovid، Science Direct، ProQuest، Mesh، DOAJ، Medline، Clinical Key در بازه زمانی 1990 تا 2019، با استفاده از واژگان مرتبط با موضوع انجام شده و مقالات با توجه به معیارهای ورود و خروج انتخاب گردیدند. یافته ها: یافته های تحقیق حاضر حاکی از این بود که تغییر الگوهای اندام فوقانی تاثیرات متفاوتی بر متغیرهای کینماتیکی، فضایی زمانی و کینتیکی راه رفتن دارد. نتیجه گیری: متغیرهای مربوط به فرکانس و طول گام و سرعت در ارتباط با حیطه های کینماتیکی و فضایی زمانی و نیز متغیر گشتاور در حوزه کینتیک بیشترین تغییرات را در هنگام تغییر این الگوها نشان می دهد.

محدودیت حرکتی دردناک مفصل شانه عارضه شایع و تا حدودی ناشناخته مفصل گلنوهومرال است که از خصوصیات آن درد و محدودیت حرکتی در تمام جهات می باشد. به منظور تعیین فراوانی این بیماری بدنبال گچ گیری بلند اندام فوقانی و ارتباط آن با سن ، جنس و میزان سواد این مطالعه بر روی گروههای مختلف سنی بیماران انجام گرفت.این پژوهش از نوع مطالعات توصیفی تحلیلی می باشد که بصورت آینده نگر بر روی 388 نفر از بیماران مراجعه کننده به بخش ارتوپدی بیمارستان شهید مباشر کاشانی همدان در طی سال 1380 انجام گرفت. کلیه بیماران به 10 گروه سنی تقسیم بندی شدند و در سه نوبت1 ، 5/1 و 3 ماه پس از آغاز گچ گیری تحت معاینه قرار گرفتند ، اطلاعات بدست آمده پس از ثبت در چک لیست و پرسشنامه به کمک نرم افزارEPI6 و با آزمون آماری 2 و Anova تست گردیدند.از لحاظ محدودیت حرکتی در باز شدن شانه در 3 نوبت معاینه پس از درمان بین 10 گروه سنی بیماران تفاوت معنی داری مشاهده شد (P<0.05). محدودیت حرکتی در چرخش به داخل شانه در پایان 3 ماه پس از درمان در 74 نفر (1/19%) دیده شد که از نظر آماری در ماههای مختلف تفاوت معنی داری وجود داشت(P=0.0001). محدودیت حرکتی نهایی در 5/59% زنان و 5/40% مردان وجود داشت که نشان دهنده ارتباط معنی داری است(P=0.001). از کل بیماران مورد مطالعه 5/73% پس از گذشت 3 ماه محدودیت حرکتی نداشتند و 5/26% دارای محدودیت حرکتی نهایی بودند که بیشتر در رده سنی 80-50 سال قرار داشتند. محدودیت حرکتی در سه مقطع تحصیلی در پایان ماه سوم پس از درمان به ترتیب 1/54% در بی سوادان ، 5/24% زیر دیپلم و 4/21% در افراد دیپلم و بالاتر دیده شد.نتیجه نهایی اینکه محدودیت حرکتی دردناک شانه در محدوده سنی 50 تا 80 سال از فراوانی بیشتری برخوردار است ، فراوانی آن در جنس مونث بیشتر از مردان دیده می شود و افراد بیسواد از محدودیت حرکتی بیشتری برخوردارند.

تمرین ذهنی به عنوان بازسازی یک الگوی حرکتی در ذهن مطرح است. وجود عاملی نظیر تشابه زمانی بین اجرای فیزیکی یک فعالیت و اجرای ذهنی آن، افزایش جریان خون مغزی، افزایش فعالیت سیستم اتونوم در حین تمرین ذهنی و ایجاد فعالیت الکتریکی عضلانی با کاربرد تمرین ذهنی، بیانگر این نکته هستند که تمرین ذهنی از همان اصول تمرین فیزیکی تبعیت می کند. پس همان گونه که تمرین فیزیکی سبب افزایش هماهنگی حرکتی بیماران ضایعه مغزی می شود، می توان انتظار داشت کاربرد تمرین ذهنی هم منجر به بهبود هماهنگی این گروه از بیماران شود.هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر تمرین ذهنی روی هماهنگی حرکتی اندام فوقانی بیماران همی پلژیک بود. پانزده بیمار همی پلژیک (با دامنه سنی 70-20 سال) در این مطالعه شرکت داده شدند؛ این بیماران مبتلا به آپراکسی و آفازیا نبودند. همچنین از نظر شناختی مشکلی نداشتند. بیماران به صورت تصادفی به سه گروه مساوی (تمرین ذهنی، تمرین فیزیکی و تمرین ذهنی – فیزیکی) تقسیم شدند.هماهنگی حرکتی کلیه بیماران، قبل و بعد از درمان و همچنین یک ماه بعد از درمان، مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که تمرین ذهنی و تمرین فیزیکی به طور معنی داری سبب بهبود هماهنگی حرکتی بیماران ضایعه مغزی می شود. بین گروه تمرین ذهنی و گروه تمرین فیزیکی، اختلاف معنی داری مشاهده نشد و بالاخره اینکه، کاربرد توام تمرین ذهنی و تمرین فیزیکی ثمربخش تر از زمانی بود که تنها یکی از این دو، مورد استفاده قرار می گرفت. اگر چه این بررسی روی تعداد معدودی از بیماران ضایعه مغزی صورت گرفت، ولی نتایج این مطالعه نشان داد که تمرین ذهنی را می توان در امر توانبخشی بیماران مورد استفاده قرار داد.

1زمینه: خستگی بعد از سکته مغزی مزمن شایع است و می تواند سبب اختلال عملکرد حسی-حرکتی اندام فوقانی، کاهش استقلال در انجام فعالیت های روزمره زندگی و کاهش سطح مشارکت شود. هدف این مطالعه بررسی تاثیر تمرینات اندام فوقانی براساس پیش بینی خستگی بر عملکرد حسی-حرکتی اندام فوقانی و فعالیت های روزمره زندگی افراد مبتلا به سکته مغزی مزمن می باشد. روش کار: این مطالعه به صورت پایلوت انجام گرفت. 20 بیمار سکته مغزی (9 زن و 11 مرد) با میانگین سنی 09/14±56 (سال) و مدت زمان گذشته از سکته مغزی با میانگین 5/53±05/71 (ماه) به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (دریافت کننده تمرینات روتین توان بخشی) و مداخله (دریافت کننده تمرینات یک طرفه با پیش بینی خستگی توسط دستگاه کینکت) قرار گرفتند. عملکرد حرکتی اندام فوقانی، هماهنگی حرکتی ظریف و درشت اندام فوقانی، قدرت گرفتن، حس عمقی شانه و آرنج، استقلال در فعالیت های روزمره زندگی، مشارکت و شدت خستگی قبل از درمان، بعد از درمان (6 هفته، هفته ای 3 جلسه 45 دقیقه) و بعد از دوره پیگیری (6 هفته بعد) مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: در تمامی متغیرها بجز استقلال در فعالیت های روزمره زندگی بهبود معناداری (05/0P<) در هر دو گروه مشاهده شد. همچنین، کاهش شدت خستگی و بهبود هماهنگی حرکتی ظریف اندام فوقانی در گروه مداخله به صورت معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (05/0P<). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که تمرینات اندام فوقانی بر اساس پیش بینی خستگی سبب بهبود معنادار عملکردهای حسی-حرکتی اندام فوقانی، هماهنگی حرکتی و مشارکت و همچنین کاهش قابل توجه شدت خستگی در افراد مبتلا به سکته مغزی مزمن می شود.

اهداف: آزمون های استاندارد غربالگری عملکردی-حرکتی می تواند یکی از عوامل پیش بینی کننده بروز آسیب های اسکلتی-عضلانی در نیروهای نظامی باشد. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط بین نمرات آزمون غربالگری عملکردی-حرکتی با ناهنجاری ها و عملکرد اندام فوقانی نظامیان بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع همبستگی است. جامعه آماری این تحقیق تمامی پرسنل نظامی شاغل در یکی از مراکز نظامی ستادی در سال 1401 بود. 40 نفر پس از فراخوان عمومی به صورت هدفمند انتخاب شدند. برای سنجش ناهنجاری های قامتی بالاتنه از صفحه شطرنجی و پرسش نامه آزمون نیویورک و پرسش نامه ناتوانی عملکردی شانه و دست (DASH) استفاده شد. سپس تمامی آزمودنی ها به انجام آزمون های حرکتی عملکردی هفت گانه (FMS) پرداختند. داده ها با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون توسط نرم افزار SPSS 22تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سنی افراد شرکت کننده 47/4±, 30/30 سال و شاخص توده بدنی ایشان 12/6±, 80/23 بود. بین امتیاز به دست آمده از آزمون FMS و بروز ناهنجاری های قامتی پشت گرد (001/0=p؛ 624/0-=r) و سر به جلو (001/0؛ 588/0-=(r ارتباط منفی و نسبتا قوی وجود داشت. بین امتیاز به دست آمده از آزمون FMS و آزمون پرسش نامه سنجش ناتوانی دست و بازو (DASH) ارتباط معنادار و منفی و متوسطی وجود داشت (003/0=p؛ 358/0-=r). نتیجه گیری: در مطالعه حاضر بین نمره کل آزمون FMS با برخی از ناهنجاری های قامتی بالاتنه، ارتباط و همبستگی منفی قوی و متوسطی وجود داشت. به نظر می رسد که نمرات آزمون FMS متاثر از عارضه های ساختاری-قامتی در اندام های بالاتنه است و از طرف دیگر، بر اساس نمرات FMS و DASH می توان چنین استدلال کرد که ناهنجاری های قامتی بالاتنه، فرد را بیشتر در معرض آسیب قرار می دهد.

زمینه و هدف: سکته مغزی نوعی اختلال عصبی با شروع ناگهانی است که در اثر آسیب به عروق مغزی اتفاق می افتد و در بین این افراد 50% همی پلژی هستندکه 53%-23% وابستگی کامل یا ناقص در فعالیت های روزمره زندگی دارند. محدودیت درمانی حرکتی یکی از روش های درمانی برای بیماران سکته مغزی است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر روش محدودیت درمانی حرکتی بر روی کیفیت زندگی، عملکرد و دامنه حرکتی اندام فوقانی بیماران سکته مغزی بزرگسال می باشد.روش بررسی: این تحقیق به روش مداخله ای و تصادفی روی 15 بیمار صورت گرفته است. حرکات اندام فوقانی سمت سالم بیماران 3 روز در هفته و برای 8 ساعت با اسلینگ ارتوپدی محدود شد. دو ساعت از 8 ساعت را به انجام تمرینات آموزش داده شده توسط درمانگر در اندام فوقانی درگیر می پرداختند. مدت زمان مداخله 6 هفته بود.یافته ها: نتایج آزمون T زوجی نمره کل کیفیت زندگی با استفاده از تست Short Form 36 قبل و بعد از استفاده از روش محدودیت درمانی بهبودی معناداری را نشان می دهد (p=0.008). همچنین نتایج آزمون T زوجی نمره عملکرد اندام فوقانی با استفاده از تست Box & Block قبل و بعد از استفاده از روش محدودیت درمانی معنادار بوده است (p=0.009). نتایج آزمون T زوجی نمره دامنه حرکتی اکستنشن اکتیو مچ دست و اکستنشن آرنج سمت مبتلای اندام فوقانی بهبودی معناداری را نشان نمی دهند (P=.227).نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که روش محدودیت درمانی حرکتی با سه مکانیسم کاهش عدم استفاده از اندام مبتلا و همچنین پلاستی سیته عصبی و بهبودی سلامت روانی و جسمانی بیماران احتمالا می تواند باعث بهبودی کیفیت زندگی و عملکرد دست شود و این روش می تواند در کار بالینی باعث بهبودی و پیشرفت کیفیت زندگی این بیماران در کلینیک های توانبخشی شود.

سابقه و هدف: کارکرد حرکتی اندام های فوقانی در اجرای مستقل فـعالیت های روزمره زندگی دارای اهمیت به سزایی می باشد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط توانایی حرکتی اندام فوقانی مبتلا با استقلال در فعالیت های روزمره زندگی بیماران سکته مغزی شهر تهران در مدت زمان بین 6-24 ماه پس از بروز سکته مغزی بود.مواد و روش ها: روش این مطالعه غیرتجربی و مقطعی است. از بین مراجعه کنندگان به بخش های کاردرمانی شهر تهران، 45 بیمار سکته مغزی واجد شرایط پژوهش به روش نمونه گیری تصادفی ساده مورد بررسی قرار گرفتند. حرکت اندام فوقانی مبتلا توسط شاخص فوگل مایر، وضعیت اجرای فعالیت های پایه روزمره زندگی با شاخص بارتل و فعالیت های کارساز روزمره زندگی (Instrumental activities daily of living) ارزیابی شد.یافته ها: بین حرکت اندام فوقانی با استقلال در فعالیت های پایه ( r=0.565وP<0.001 ) و کارساز ( r=0.431وP<0.003 ) روزمره زندگی هم بستگی معنی دار بود. از نظر توانایی حرکت جداگانه مفاصل، حرکت مفصل شانه و آرنج با استقلال در فعالیت های پایه و کارساز روزمره زندگی ارتباط معنی دار بود، اما حرکات دست تنها با فعالیت های پایه روزمره زندگی هم بستگی داشت.نتیجه گیری: پژوهش حاضر هم بستگی متوسط بین کارکرد حرکتی اندام فوقانی مبتلا با استقلال در فعالیت های روزمره زندگی را نشان داد. از آنجایی که برای کسب استقلال در فعالیت های معمول روزانه، توانایی کاملا طبیعی کارکرد حرکتی اندام فوقانی مبتلا چندان ضروری نمی باشد، بررسی عوامل دیگر ضرورت دارد.

خدنگ و کاراکال حیوانات شکارچی و گوشتخواری هستند که در مناطقی از ایران زندگی می کنند و حفظ جمعیت این گونه ها بسیار حائز اهمیت است. مطالعات آناتومیکی قابل توجهی در مورد استخوان های اندام حرکتی خلفی این دو حیوان وجود نداشت. از سوی دیگر نقش مطالعات آناتومیکی در فرآیند های درمانی از قبیل جراحی و رادیولوژی برای مداخلات دامپزشکی و حفظ جمعیت این گونه ها انکار ناپذیر است. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی تفاوت های مورفولوژیک استخوان های اندام حرکتی خلفی  طراحی و انجام شد. در این مطالعه مشخص گردید که بیش ترین تفاوت های مورفولوژیکی در میان استخوان های بررسی شده در میان این دو گونه و سایر گوشتخواران مربوط به استخوان لگن می باشد که این تفاوت ها به ترتیب در بال استخوان تهی گاهی، سوراخ سدادی، ستیغ تهی گاهی، خار تهی گاهی و کمان نشیمنگاهی می باشد. در مرتبه بعدی استخوان ران دارای تفاوت های قابل توجهی در بین این دو گونه و سایر گوشتخواران می باشد که این تفاوت ها در شکل تروکانتر بزرگ، موقعیت تروکانتر کوچک و تفاوت اندازه کندیل ها می باشد. در استخوان های درشت نی و نازک نی کم ترین تفاوت با سایر گوشتخواران دیده شد و تنها در ناحیه برجستگی درشت نی ای تفاوت مشاهده گردید.

افراد قطع عضو اندام فوقانی با کاهش چشمگیر توانایی در انجام فعالیت های خود روبرو هستند برای جبران این امر از انواع مختلف پروتز استفاده می شود که مطابق با مکانیزم حرکتی ممکن است کازمتیک، مکانیکال و یا مایو الکتریک باشند. متاسفانه علی الرغم تلاشهای فراوان در زمینه افزایش کارایی پروتزهای اندام فوقانی، میزان موفقیت افراد دربه کاربردن پروتز پایین می باشد‍‍؛ لذا در این تحقیق سعی بر آن است تا میزان کارایی پروتزها با توجه به انواع فعالیت مورد بررسی قرار گرفته، ارتباط آن با نوع پروتز، سمت قطع عضو و سطح قطع عضو تعیین گردد.روش مطالعه: تعداد 76 نفر از آمپوته های اندام فوقانی در استانهای تهران، اصفهان و شیراز که به مراکز ارتوپدی فنی مراجعه کرده بودند مورد بررسی قرار گرفتند. فاکتورهایی همچون میزان توانایی افراد در انجام فعالیت های مختلف، سن فرد، طرف قطع عضو، سطح قطع عضو انتخاب گردید.نتایج: نتایج این تحقیق نشان داد که علی الرغم سیستم حرکتی به کار گرفته در پروتز؛ اکثر افراد از پروتز خود فقط در حد یک تکیه گاه استفاده می کنند. میزان توانایی آمپوته های اندام فوقانی در انجام فعالیت های مختلف همانند رانندگی کردن و نیازهای شخصی از فعالیتهای دیگربیشتر بود. گرچه انتظار میرفت که پروتزهای های مکانیکال نیازهای فرد را بهتر برآورده سازند، با این حال در خیلی از سطوح قطع عضوی تفاوت ملموسی مشاهده نشد.(value p=-0.1) بحث و نتیجه گیری: از میان فاکتورهای مختلفی که می تواند بر میزان کارکرد پروتزهای اندام فوقانی اثرگذار باشد، تاثیر آموزش در استفاده از پروتز از اهمیت بسزایی برخوردار است. پیشنهاد می شود از تکنیک های جدید و مواد مناسبتر جهت بالا بردن کارایی پروتزها در این نوع از آمپوته ها استفاده گردد.

مقدمه و هدف: تخمین طول اندام ها بر اساس قطعات باقی مانده از هریک ازاندام ها، از مهم ترین چالش ها در میان آناتومیست ها و متخصصان پزشکی قانونی است. هدف از این مطالعه، ارزیابی رابطه طول اندام فوقانی با طول سگمنت های اندام فوقانی برای استخراج فرمول رگرسیون جهت تخمین طول اندام فوقانی بود. مواد و روش ها: چهار مولفه طول اندام فوقانی، طول بازو، طول ساعد و طول دست در 199 دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی تهران (18-25 سال) اندازه گیری شد. سپس با استفاده از نرم افزار16 SPSS داده ها مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند و مدل رگرسیون خطی برای تخمین طول اندام فوقانی تهیه شد. نتایج: با بررسی همبستگی پیرسون در کل جامعه آماری مورد مطالعه، رابطه مستقیم بین طول کل اندام فوقانی و طول بازو، طول ساعد و طول دست دیده شد. (به ترتیب p=0. 836، p=0. 824، p=0. 803، p=0. 0001) بحث: بنابر نتایج به دست آمده در این پژوهش، طول بازو و ساعد دارای ارزش بیشتری نسبت به طول ساعد برای تخمین طول اندام فوقانی می باشند.